Van kolonie naar internationale zone

Aan het begin van de twintigste eeuw bood Tanger onderdak aan 20.000 Moslims, 10.000 Joden, ongeveer 7.500 Spanjaarden en een paar duizend mensen van elders onder wie veel Europeanen. Even leek het of Tanger een belangrijke pion in het internationale diplomatieke gebeuren zou worden. In de opmars naar de Eerste Wereldoorlog verklaarde de Duitse keizer bij een bezoek aan de stad in 1905 met grote schijnheiligheid nog dat hij voor Marokkaanse onafhankelijkheid was, wat tot een gevaarlijke diplomatieke crisis leidde. Spanje en Frankrijk verdeelden daarop in 1912 onderling het grondgebied van Marokko. De laatste Sultan werd naar zijn paleis in Tanger verbannen. Zijn broer kwam als marionet van de koloniale wereldmachten op de troon. Frankrijk begon aan een groot offensief om de Islamitische tradities van regeren, rechtspraak en handel naar eigen leest te schoeien. Spanjes invloed gold vooral in de kustgebieden van noord en zuid Marokko en is nog steeds merkbaar wat betreft taal en gewoonten. In 1923 werd Tanger een internationale zone waar homo’s, schrijvers, spionnen, diplomaten, rijkaards en sjacheraars hun toevlucht zochten. Daar is nu, behalve de blijvende reputatie, weinig meer van over. Toen Marokko in 1956 zelfstandig werd kwam Tanger onder de vleugels van het koninkrijk. (11)