Aankomst in Tanger

Het voelde vertrouwd aan: al die Nederlanders. We zaten samengepakt in een kleine DC 787 waarvan het binnenwerk erg aangetast was door entropie. De stoel van Bert wilde niet ‘in the upright position’ en mijn armleuning zat nergens meer aan vast. Het was alsof Royal Air Maroc geen belang had bij een goede verbinding met de achterban in Nederland ondanks dat Marokkanen met een Nederlandse nationaliteit altijd gedwongen zijn hun Marokkaansstaatsburgerschap met zich mee te torsen of ze willen of niet. In het vliegtuig bleek al ras dat al die Nederlands kwekkende reizigers die op Schiphol waren ingestapt als individuele passagiers in werkelijkheid tot groepen familieleden behoorden. Dat werd nog eens bevestigd bij aankomst in Tanger. In de Aankomsthal stonden verschillende ontvangstcomittee’s de groepen op te wachten. Voor de duidelijkheid droeg één man een zwarte jas met daarop in witte letters ‘Jongerenwerker’. Het was alsof Nederland deel van Marokko was en Marokko deel van Nederland. Maar het was schijn, want dit was het laatste dat ik van onze Marokkaans-Nederlandse cultuur zou zien. Even leek het erop dat wij de enigen waren die niet opgewacht werden tot plotseling Mohammed de Chauffeur opdook. De hereniging was als van oude vrienden: warm en hartelijk. De reis kon nu echt beginnen! (2)